Aan de Zijlijn: Auke Klarenbeek, de bewaker van de fitheid

In dit artikel:

John Volkers keert tijdens dit WK terug met zijn rubriek Aan de Zijlijn. Hij beschrijft hoe de staf van het Nederlandse handbalteam in Rotterdam is ingericht: negen mensen in de technische ploeg, waarvan vijf plaatsnemen op de comfortabele bank; de overige stafleden (behalve de video-analist) zitten vlakbij de wisselzone, iets anders gepositioneerd dan bij de oefenwedstrijd in Wognum.

Centraal staat fysiektrainer Auke Klarenbeek, sinds 2006 verbonden aan de Handbalacademie op Papendal en verantwoordelijk voor de kracht- en conditieopbouw van de internationals. Klarenbeek, inmiddels 49, mistte de finale in Kumamoto (WK 2019) omdat zijn pasgeboren zoon prioriteit had — hij reisde wel naar Japan maar keerde eerder terug naar huis en ontving later een medaille via de technische leiding. Zijn taak is de speelsters klaar te stomen voor een slopend schema: mogelijk tot negen wedstrijden in zeventien dagen. Hij benadrukt dat moderne internationals veel professioneler en beter voorbereid zijn dan de amateurs van 1986, die toen zeven duels in tien dagen afwerkten.

Klarenbeeks werkwijze draait om dynamische kracht, snelheid en geleidelijke opbouw: fysieke ontwikkeling duurt doorgaans drie à vier jaar. In aanloop naar het WK werden vragenlijsten, conditietests en sprintmetingen gebruikt (submaximaal, één keer per jaar voluit). GPS-meting toont dat speelsters 4–6 km per wedstrijd afleggen. Tijdens het toernooi ligt de focus op het onderhouden van fitheid en vooral op herstel: wie weinig speelt krijgt een trainingsprikkel, wie veel minuten maakt volgt een herstelprogramma. Praktische zaken zoals hartslagmeters zijn nuttig maar lastig in wedstrijden omdat shirts vaak worden getrokken; en de cooling-down is aangepast — langdurig na-sjokken wordt vermeden om weefselschade te voorkomen en rust te bevorderen, zeker na late wedstrijden.