Aan de Zijlijn: De altijd aanwezige man van de juichfoto: Henk Seppen

In dit artikel:

John Volkers (1955), die vier decennia langs sportzijden liep en meer dan dertig jaar handbal voor de Volkskrant versloeg, keert tijdens dit WK terug met zijn rubriek Aan de Zijlijn. In die context staat het verhaal van Henk Seppen centraal: sinds 2010 het vertrouwde gezicht met de camera langs de lijn bij het Nederlandse handbal.

Seppen belandde bij toeval in het internationale handbal. In 2010 stuurde hij op goed geluk een e-mail naar Telegraaf‑verslaggever Eddy Veerman en kreeg prompt de kans om mee naar het EK in Larvik (Noorwegen) te gaan. De volgende dag verschenen zijn beelden van Nederland–Oekraïne (7 december 2010) in de ochtendkrant; dat was het begin van een decennialange betrokkenheid. De fotograaf, nu 66 en gepensioneerd in Portugal, volgde sindsdien elk groot toernooi en bouwde een vaste band op met speelsters zoals Angela Malestein, die op 17‑jarige leeftijd in het nationale team debuteerde.

Seppen is bekend geworden door zijn kenmerkende huldigingsfoto’s — in spelersmilieu inmiddels gespottet als een “Seppentje” — die na overwinningen in steeds dezelfde hoek van de zaal worden gemaakt. Die traditie begon tijdens het WK 2015 in Denemarken, toen het team na een gewonnen poulewedstrijd spontaan in een vaste juichpose naar zijn plek liep. Sindsdien heeft die pose zich verspreid: na zeges in Nederlandse sporthallen pakt de ploeg vrijwel automatisch dezelfde formatie voor de camera.

Zijn doel: honderd overwinningsfoto’s. Na de zege op Polen (33–22) staat Seppen op 92; hij rekent erop dat Rotterdam en het komende EK (Polen, Roemenië, Turkije, Tsjechië en Slowakije) de mijlpaal dichterbij kunnen brengen. Sommige wedstrijden in Nederland zal hij laten schieten — overvliegen vanuit Portugal is te belastend — maar grote toernooien blijven prioriteit. Seppen miste Tokio 2021 wegens familieomstandigheden, maar was wel bij andere Olympische spelen en sluit niet uit dat hij in 2028 nog eens naar Los Angeles reist als Oranje daar bij is.

Het portret van Seppen toont hoe toeval, volharding en een herkenbare beeldtaal van een fotograaf een blijvende traditie in het Nederlandse handbal hebben afgedwongen.